Η παρούσα με αριθμό 348/2020 απόφαση του Αρείου Πάγου σε αίτηση αναίρεσης που χειρίστηκε το γραφείο μας κατά απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Λάρισας αποτέλεσε την αφετηρία για χιλιάδες αγρότες - δανειολήπτες να ζητήσουν την αναγνώριση της εσφαλμένης υπαγωγής τους στη ρύθμιση του άρθρου 39 ν. 3259/2004 και τον περιορισμό της οφειλής τους, δίνοντας έτσι τέλος, στη μέχρι σήμερα αντίθετη τάση που είχε διαμορφωθεί στη νομολογία επιλύοντας οριστικά το επίδικο ζήτημα.
Οι ενάγοντες εντολείς μας ως υπόχρεοι έναντι της εναγόμενης, ως εξ αδιαθέτου κληρονόμοι του αποβιώσαντος αρχικού δανειολήπτη, ζήτησαν με την ένδικη αγωγή να αναγνωριστεί ότι η οφειλή τους, με την παραπάνω ιδιότητά τους, προς την εναγόμενη εμπίπτει στη ρύθμιση της πέμπτης (§5) παραγράφου του άρθρου 39 ν. 3259/2004 και να περιοριστεί αυτή από το ποσό των 302.785 ευρώ στο ορθό ποσό των 75.431 ευρώ.
Και ενώ σε πρώτο βαθμό είχαν δικαιωθεί, το Εφετείο Λάρισας ανέτρεψε την προηγούμενη απόφαση δεχόμενο αυτεπαγγέλτως μάλιστα, χωρίς να υποβληθεί σχετικός ισχυρισμός από την αντίδικο τελούσα υπό καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης Αγροτική Τράπεζα Της Ελλάδος Α.Ε., πως όλες οι αγωγές εναντίον της Αγροτικής Τράπεζας είναι απαράδεκτες και πρέπει να απορριφθούν εξαιτίας της θέσης της τελευταίας σε ειδική εκκαθάριση με την υπ’ αριθμ. 46/1/27-07-2012 απόφαση της επιτροπής Πιστωτών της Τράπεζας Της Ελλάδος και της αναλογικής εφαρμογής του άρθρου 25 του Πτωχευτικού Κώδικα.
Σύμφωνα με το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, έτσι που έκρινε το Εφετείο προέβη σε λανθασμένη ερμηνεία και εφαρμογή των, ουσιαστικού δικαίου, διατάξεων των άρθρων 145 ν. 4261/14 και 25 ΠτΚ, καθόσον απέρριψε ως απαράδεκτη την ένδικη αγωγή (αντί της κηρύξεως απαραδέκτου της επ' αυτής συζητήσεως, όπως έπρεπε) με την αιτιολογία ότι η καταγόμενη μ' αυτή (αγωγή) προς κτίση διαφορά ενέπιπτε στην από τη διάταξη του άρθρου 25 ΠτΚ αναστολή των ατομικών καταδιωκτικών μέτρων των πιστωτών. Ωστόσο, η αιτιολογία κρίνεται εσφαλμένη αφού οι ενάγοντες δεν είχαν την ιδιότητα των πιστωτών της εκκαθαρίσεως, οι απαιτήσεις των οποίων υπάγονται στην παραπάνω αναστολή, ενόψει του ότι δεν διατηρούσαν γενομένη και δικαστικώς επιδιώξιμη χρηματική απαίτηση κατά της υπό ειδική εκκαθάριση αναιρεσιβλήτου, αλλά είχαν την ιδιότητα των οφειλετών της τελευταίας, η οποία και μόνο έχει εκπληρωτέα χρηματική απαίτηση εναντίον τους, τον περιορισμό μάλιστα της οποίας, δια της υπαγωγής στις ευεργετικές διατάξεις του άρθρου 39 ν. 3259/04, επιδιώκουν με την ένδικη αγωγή.
Ο Άρειος Πάγος, λοιπόν, αποδέχθηκε πως ο αγρότης δεν είναι πιστωτής αλλά οφειλέτης στην τράπεζα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να κάνει αγωγή διεκδικώντας διαγραφή μέρους του χρέους. Ουσιαστικά μέχρι την έκδοση της με αριθμό 348/2020 απόφασης του Αρείου Πάγου, το προαναφερθέν προστατευτικό πλαίσιο για τις υπό πτώχευση εταιρείες, στερούσε από τους αγρότες τη δυνατότητα να προσφύγουν δικαστικά και να αμφισβητήσουν το χρέος τους, ζητώντας διαγραφή των πανωτοκίων με τον σχετικό νόμο του 2004.